W roku 1474 urodził Stanisławowi i Agnieszce Ciołkom, syn, któremu nadano imię Erazm. Rodzice byli zamożnymi mieszczanami, posiadaczami winiarni przy ulicy świętej Anny. Dobrze sytuowani rodzice mogli sobie pozwolić na kształcenie syna. Po ukończeniu szkoły parafialnej trafił do Akademii Krakowskiej, która wówczas przeżywała swój największy rozkwit. W roku 1487 uzyskał stopień bakałarza nauk wyzwolonych, a cztery lata później (1491) stopień magistra. Niestety brak szlacheckiego pochodzenia uniemożliwiał mu zdobycie urzędów państwowych. Jednak dzięki nawiązanym kontaktom na uniwersytecie, jako młody zdolny humanista otrzymał posadę książęcego sekretarza w Wilnie u wielkiego księcia Aleksandra Jagiellończyka. Wkrótce stał się jego ulubieńcem i dzięki niemu zaczął błyskotliwą karierę. Mimo iż posiadał tylko niższe święcenia, został w krótkim czasie kanonikiem, dziekanem i prepozytem kapituły wileńskiej (1499).
W 1501 z polecenia Aleksandra udał się z poselstwem od wielkiego księcia Litwy do Rzymu, do papieża Aleksandra VI. Oficjalną przyczyną wysłania poselstwa było złożenie obediencji papieżowi, ale rzeczywistym zadaniem było uzyskanie papieskiej przychylności dla unii Kościoła prawosławnego Wielkiego Księstwa Litewskiego z Kościołem katolickim, a także pozyskanie środków na walkę z „niewiernymi”. Wygłosiwszy na papieskiej audiencji 31 marca 1501 wiernopoddańczą („obediencjonalną”) oraz antyturecką mowę uzyskał przychylność papieża, sukces swej misji, a ponadto liczne inne korzyści: od przywilejów dla litewskich kościołów, po godności osobiste (tytuł hrabiego pałacowego, protonotariusza apostolskiego, przywilej derogacyjny – usuwający konieczność szlachectwa, niezbędny do posiadania tych funkcji i urzędów). W trakcie pobytu we Włoszech uzyskał u Filipa Berwalda stopień doktora prawa kanonicznego. Szybko awansował w hierarchii kościelnej, nie unikając fałszerstw (przy pomocy fałszywych świadków przeprowadził 14 kwietnia 1502 przed sądem królewskim wywód swego rzekomego szlachectwa z herbem Sulima – dzięki temu mógł zostać kanonikiem krakowskim).
Lata 1506-1518 spędził głównie na zarządzaniu płocką diecezją, choć jeździł zarówno na sejmy, jak i do króla, także po śmierci Aleksandra Jagiellończyka – do jego brata i następcy Zygmunta I. W 1510 bezskutecznie zabiegał o urząd biskupa gnieźnieńskiego. Od tego czasu datuje się jego konflikt z Janem Łaskim. W 1511 odbył poselstwo w imieniu króla do księżnej mazowieckiej Anny, słał królowi memoriały dotyczące polityki międzynarodowej (stosunki z Krzyżakami i z Wielkim Księstwem Moskiewskim). Odegrał rolę w negocjacjach matrymonialnych Zygmunta z Boną Sforza (był w grupie senatorów witających ją w Ołomuńcu). W diecezji płockiej zręcznie gospodarował, przyczyniając się do wzrostu jej znaczenia i bogactwa, a także do jej rozwoju, nie tylko przez budowę nowych kościołów, kaplic i ołtarzy, ale również przez poprawę organizacji zarządzania podległym sobie terytorium do ożywienia gospodarczego, np. wzmożenia kontaktów handlowych z Gdańskiem.
Od roku Lata 1519 podróżował po Italii. Byle to delegacje stricte polityczne. Chodziło przede wszystkim o zatwierdzenie pokoju toruńskiego, uzyskanie poparcia w wojnie z Rosją. Do kraju już nie powrócił. Zmarł w Rzymie, w 1522 roku, w wyniku szalejącej zarazy.
Nastał 1503 rok. Erazm Ciołek był już szlachcicem, piastował urząd kanonika katedralnego krakowskiego, oprócz tego otrzymał kanonię w Poznaniu, we Włocławku i Płocku. Jako kanonik otrzymał parcele przy ulicy Kanoniczej. Szybko, dzięki swoim wpływom na dworze rozpoczął budowę nowego pałacu. Zatrudnił przy tym warsztat architekta królewskiego- Franciszka Florentczyka. W ty miejscu należy uświadomić sobie, że był jednym z tych, za nam ową których Aleksander Jagiellończyk zdecydował się na budowę nowego zamku wawelskiego, więc „wypożyczenie” rzemieślników nie była sprawą trudną. Dzięki Włochowi oraz niemieckim i węgierskim murarzom obiekt zyskiwał cechy renesansu oraz późnego gotyku. Biskup płocki, bo nim został mianowany w roku 1504, otrzymał dom pod numerem 15. Dołączył do niego sąsiadującą parcele spod numeru 17. Wkrótce miała powstać curia ampla, czyli wielki dwór. Budowę zakończono pełnym sukcesem w roku 1505. Stanął wówczas najokazalszy i największy pałac przy ulicy Kanoniczej. Biskup nie zamieszkał tutaj sam. Jako, że był wybitnym humanistą i za takiego się uważał, część pałacu udostępnił Florianowi Ungerowi na cele jednej z pierwszych krakowskich drukarni.
Powstała budowla dwukondygnacyjna, z obszerną gotycka sienią, podzieloną na dwie nawy za pomocą pary kolumn, które odkryto dopiero w roku 1977. Do sieni prowadził renesansowy portal, prawdopodobnie dłuta Franciszka Florentczyka. Na fasadzie umieszczono kamienny herb „Sulima”, a obramieniom okien nadano gotycko- renesansowy charakter.
Po śmierci Erazma Ciołka, w roku 1522 budynek dostał się pod władzę kolejnego biskupa- Piotra Tomickiego. Wówczas pałac rozbudowywano (z tego okresu pochodzi wystrój tzw. Sali Tomickiego na I piętrze).
Za sprawą kardynała Jerzego Radziwiłła przeprowadzono rozbudowę o większym zakresie. Kardynał przeznaczył pałac na swoją rezydencję, wówczas powstała arkadowa loggia na najwyższej kondygnacji fasady zachodniej, wzorowana na wawelskich krużgankach. Niestety zmiana ta nie przetrwała do dnia dzisiejszego. Jednak możemy zobaczyć loggię na parterze południowej oficyny powstałą w drugiej połowie XVII wieku.
W pierwszej połowie XVIII wieku wykonano dekorację freskową reprezentacyjnych sal na I piętrze (tzw. Sala Cnót) a fasadę wsparto pochyłym murem i pokryto malowaną dekoracją w postaci kremowej kratownicy na różowym tle. To kolorystyczne założenie, o rokowym charakterze, zostało przywrócone po roku 1996.
W 1805 roku pałac przeszedł na własność rządu austriackiego: mieściły się tutaj policja i więzienie. Następnie do lat 90 XX wieku, mieściły się tutaj rozmaite urzędy państwowe. Pałac niszczał.
Zniszczony pałac w 1996 został przekazany Muzeum Narodowemu, w latach 1999-2006 dokonano kompleksowej rewaloryzacji obiektu. Obiekt zaadaptowano na cele muzealne, jednakże zachowując częściowo obiektowi charakter pałacowy. W salach utworzono dwie galerie, sztuki dawnej do XVIII wieku (na piętrze) oraz sztuki cerkiewnej (na parterze). Wystawa prezentuje nieznaną dotąd szerzej kolekcję ikon, która jest jednym z najstarszych i najcenniejszych zbiorów malarstwa cerkiewnego w Europie Środkowej. Ponadto w pałacu mieści się pracownia konserwacji malarstwa i rzeźby. Adaptację prowadził Andrzej Fishinger.
W 2009 Muzeum Narodowe w Krakowie zostało laureatem konkursu „Zabytek Zadbany”, organizowanego przez Generalnego Konserwatora Zabytków – Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego doceniło kompleksową rewaloryzację Pałacu Biskupa Erazma Ciołka