Różne dzieje były ulicy Basztowej zanim powstała jednolita arteria miejska wchodząca w skład pierwszej obwodnicy Krakowa i wyróżniająca się monumentalną zabudową. Aż do drugiej połowy lat 70 tych XIX wieku, odcinek od Barbakanu do ulicy Sławkowskiej stanowił część targowiska na Kleparzu, gdzie sprzedawano miedzy innymi drewno.
W 1879 roku na stanowisko kuratora plant powołano profesora Maurycego Straszewskiego, dzięki staraniom którego zamknięto tę część miejskiego ogrodu, aż po ulice Garbarską. Należy wspomnieć, że już od średniowiecza, biegł tędy szlak handlowy łączący Kraków ze Śląskiem. Aż do lat 60 tych XIX wieku stały tu jedynie parterowe domki, często drewniane, a większość z nich pełniła rolę zajazdów. Druga polowa wieku przyniosła stopniowe uporządkowanie okolicy i wytyczenie drogi okalającej planty. Trakt ten nosił różne nazwy na przestrzeni wieków. Do XVIII wieku – Trakt Mogilski, w latach 1792–1882 – Ulica Mogilska. Kolejno 1882–1941 – Ulica Basztowa, 1941–1945 – Wehrmachtstrasse, i ponownie od 1945 roku – Ulica Basztowa
Pierwsza część ulicy od Dworca Głównego do Bramy Floriańskiej pochodzi z XIII wieku. Dalsza część pochodzi z XIX wieku. Nazwa nawiązuje najprawdopodobniej do znajdującego się w jej pobliżu zachowanego do dziś fragmentu murów miejskich z basztami.
Zwiedzanie zaczniemy od skweru jaki poprzedza ulice Basztową. Wśród drzew znajduję się pomnik utrzymany w konwencji neogotyku, przedstawiający bohatera matejkowskiego obrazu. Ofiarowany miastu w 1889 roku, przez anonimowego fundatora pomnik ku czci Tadeusza Rejtana. Był to jedyny tego typu pomnik w Krakowie, w formie neogotyckiej wieżyczki o kamiennej, dwustopniowej podstawie, ze spiżowym popiersiem posła nowogrodzkiego. Obecny monument jest jego kopią, gdyż w styczniu 1946 r. mocno już zniszczony oryginał obaliła burza śnieżna i zadecydowano o jego usunięciu. Samo popiersie Rejtana przekazano Muzeum Narodowemu. W latach 90 tych XX wieku pojawił się pomysł powrotu pomnika na skwer, który był niegdyś częścią plant krakowskich. Pomnik odtworzono jednak dopiero w 2007. Odtworzenia pomnika podjął się Czesław Dźwigaj. Dokonano tego na podstawie pieczołowicie zgromadzonej dokumentacji, zwłaszcza archiwalnych zdjęć, a także takiego samego pomnika tyle tylko, że wykonanego w kamieniu i stojącego na grobowcu Lilpopów na warszawskich Powązkach. Pomnik stoi na podstawie z granitu tworzącej dwa stopnie, każdy po 30 cm, mierzy 11 metrów wysokości i waży 6 ton. Koszt odtworzenia pomnika wyniósł 900 tysięcy złotych. Montaż pomnika miał miejsce 24 maja 2007, natomiast uroczystego odsłonięcia pomnika dokonano 9 czerwca 2007 w trakcie trwających obchodów 750-lecia lokacji miasta Krakowa.
Samą ulice basztową poprzedza pałacyk miejski położony przy ulicy Asnyka 2. Jest to neorenesansowy pałacyk, przebudowany około 1910 r. w stylu modernizmu. Pałacyk Tyszkiewiczów powstał około 1880 roku, jego charakterystyczna częścią są Atlanci podtrzymujący balkon.
Basztowa 1.
Dom Popielów, zbudowany w latach 1909-1910 według projektu Wacława Krzyżanowskiego i Józefa Pakiesa.
Basztowa 2-3.
W tym miejscu znajdował się z kolei Pałac Popielów i, podobnie jak poprzedni budynek, został w 1913 roku zastąpiony dużym modernistycznym domem projektu Pakiesa i Krzyżanowskiego.
Basztowa 4.
Tutaj stał dom doktora Stanisława Janikowskiego projektu Tomasza Prylińskiego, dziś jest tam czteropiętrowa kamienica. W latach 1884- 1888 w domu tym mieszkał Adam Chmielowski – malarz, późniejszy brat Albert, założyciel zakonu Albertynów, powstaniec styczniowy, obecnie święty kanonizowany przez Jana Pawła II.
Basztowa 5.
Dom zmieniony w latach trzydziestych uzyskał formę modernistyczną. Podczas nadbudowy trzeciego i czwartego piętra w 1934 roku radykalnie zmieniono jej styl. Pojawiła się wyłożona kamiennymi płytami ściana ze słabo zaznaczonymi ryzalitami i balkonami, zamknięta prostokątną loggią i surową attyką zgodnie z projektem Franciszka Mączyńskiego.
Basztowa 6.
Jest to gmach “Florianki”, o której napomykałem i która dała nazwę temu ogrodowi. Od 1889 roku była to siedziba Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń, którego celem była pomoc na wypadek pożaru i innych klęsk. Godłem Towarzystwa był Święty Florian, Przedstawiany jest jako rycerz w zbroi, w ręku trzymający chorągiew i naczynie z wodą, palący się dom, a czasem kamień młyński u szyi jako symbol męczeńskiej śmierci. Taką też ma formę przedstawienie tego świętego na gmachu “Florianki”. Z inicjatywy „Florianki” powołano do życia ochotniczą Straż Pożarną oraz kasę oszczędności. Jej tradycja sięga do 1803 roku, kiedy to dekretem królewskim Fryderyka Wilhelma zostało powołane w Prusach Towarzystwo Ogniowe dla Miast, a później Towarzystwo Ogniowe dla Wsi. Były to jedne z niewielu polskich instytucji publicznych, jakie działały wówczas na ziemiach polskich. Okazały budynek Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń przy ul. Basztowej był wznoszony i rozbudowywany etapami w siedemdziesiątych i osiemdziesiątych latach XIX w. Autorem ostatecznego projektu był Tomasz Pryliński, architekt znany z przebudowy Sukiennic. Fasada otrzymała szereg elementów plastycznych, co nadało budowli pozory rezydencji pałacowej. Było to istotne ze względu na charakter ulicy Basztowej, którą zaplanowano wówczas jako reprezentacyjną arterię miasta. Dwupiętrowa fasada z dwoma bocznymi kondygnacjami utrzymana jest w stylu cinquecenta. Elewacja posiada delikatny detal. Balustrada wieńcząca drugie piętro ozdobiona została wazonami i rzeźbami; na osi centralnej stoi postać Św. Floriana, na narożnikach – bawiące się putta. Boczne kondygnacje również otrzymały galeryjki. Jest to jedna z najokazalszych obok gmachu Starostwa przy ul. Basztowej, budowli na pierścieniu zewnętrznym Plant.
W części przylegającej do ulicy Sereno Fenna znajduje się piętrowy budynek z dziedzińcem, w którym umieszczone są reprezentacyjne sale należące do Akademii Muzycznej w Krakowie. Szerokie schody prowadzą przez arkadowy krużganek do podłużnego westybulu. Westybul od dawnej sali obrad, a obecnej Sali Koncertowej imienia Bronisława Rutkowskiego, nakrytej stropem kasetonowym z rozetami, oddzielają bogato zdobione dwuskrzydłowe drzwi. Ściany podzielone są na dwie strefy; w niższej części mieszczą okna, drzwi oraz lustra, zdobione stiukowymi, plastycznymi maskami kobiecymi i męskimi, a w górnej partii – lustra oraz arkadowe loggie. Z salą koncertową sąsiaduje tzw. sala Senacka.
We „Floriance” odbywają się najważniejsze wydarzenia mające miejsce w uczelni, a także koncerty oraz nagrania płytowe. Uroczyste nadanie sali imienia Bronisława Rutkowskiego nastąpiło 6 października 1965 roku, gdy na ścianie umieszczona została tablica o treści: „Bronisław Rutkowski 27 I 1898 – 1 VI 1964 artysta i działacz muzyczny, twórca polskiej szkoły organowej, profesor i wielce zasłużony Rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie”.
Basztowa 8.
Basztowa 10.
Widzimy wysoki narożny budynek z arkadami w części parteru i loggiami balkonowymi w wyższych partiach budynku. Jest to przykład monumentalnej architektury łączącej funkcje handlowe i mieszkaniowe. Dom przy ul. Basztowej 10 został przebudowany w 1929 roku przez Romana Bandurskiego i Emila Allweila. Jego właścicielem był przedstawiciel znanej krakowskiej rodziny- Stanisław Kremer, przemysłowiec i założyciel cukrowni w Chodorowie.
Basztowa 11. Dom pod globusem.
Gmach Izby Przemysłowo – Handlowej powstał w latach 1904- 1006 zgodnie z projektem dwóch krakowskich architektów – Tadeusza Stryjeńskiego i Franciszka Mączyńskiego. Jest to dwupiętrowa, ceglana budowla z narożną zegarową wieżą zwieńczoną ostrosłupowym hełmem zwieńczonym ażurowym globusem. Jest to jeden z doskonałych przykładów wczesnego modernizmu i jedno z pierwszych w mieście zastosowane stropów żelbetowych. Z nowatorską architekturą koresponduje portal secesyjny dłuta Konstantego Laszczki i sala posiedzeń według projektu Józefa Mehoffera.
Na parterze, przed I wojną światową, znajdowała się firma „Regina Aleksandrowicz i Synowie” zajmująca się handlem galanterią papierniczą, oraz pralnia i farbiarnia ubrań „Tęcza” należąca do Bębenka. Sama Izba Przemysłowo- Handlowa powstała w 1850 roku, nie posiadała własnego lokalu i gościnnie korzystała z pomieszczeń budynku poczty głównej. Ale zanim rada miejska wydzieliła dla tej instytucji stosowną parcelę, do lat 70 tych XIX wieku w miejscu tym, znajdował się targ drewna.
Po II wojnie światowej zmieniła się rzeczywistość w Polsce. Wszelkie instytucje samorządu gospodarczego zostały uznane za zbędne, a w 1950 roku Izbę zlikwidowano. Budynek zajął Komitet Powiatowy PZPR. W 1953 roku, w związku z rozwojem infrastruktury tramwajowej, przebito przejście na parterze gmachu, od strony ulicy Długiej. Od 1972 roku budynek zajmuje Wydawnictwo Literackie i Księgarnia pod Globusem, a reaktywowana, w 1989 roku, Izba Przemysłowo – Handlowa znalazła swoje lokum przy Floriańskiej 3.
Basztowa 12.
W tym niewielkim domu, do końca lat 30 tych XX wieku, mieścił się sklep z maszynami i artykułami rolniczymi pod wymowną nazwą „Pług”. Sklep został przejęty przez Syndykat Rolniczy na potrzeby sklepu spółdzielczego „Jedność”. Po II wojnie światowej, zorganizowano tu jeden z najpopularniejszych barów mlecznych, a po 1990 roku parter znowu wykorzystywany jest na cele handlowe.
Basztowa 15.
Ten siedmiopiętrowy gmach został on wzniesiony zaraz po 1930 roku, w stylu późnomodernistycznym, z dwupiętrową nadbudową w formie narożnej rotundy. Początkowo mieściła się tu siedziba Towarzystwa Ubezpieczeniowego Feniks, obecnie jest to krakowska siedziba PLL LOT.
Basztowa 16.
Jest to jeden z najstarszych domów wzniesionych przy ulicy Basztowej. Powstał już w latach 50tych XX wieku i należał do lekarza miejskiego doktora Stanisława Górskiego. Dopiero w 1936 roku dom uzyskał drugie piętro.
Basztowa 17.
Gmach powstał w latach 1877- 1878, zbudowany według projektu Jacka Matusińskiego dla Hipolita Górskiego. Dom o neorenesansowej fasadzie, przetrwał do dziś bez większych zmian. Około roku 1916 budynek należał do działacza politycznego – Stanisława Burtmana, który był również jednym z najbogatszych Krakowian, jako przedsiębiorca i współwłaściciel fabryki porcelany „Ćmielów”.
Basztowa 18.
Kamienica powstała w latach 80 tych XIX stulecia. Ciekawa jest jej dekoracja z figuralnym sgraffitem wzniesiona według projektu Karola Zaremby. Fasadę zdobią dwa wykusze.
Basztowa 19. ASP.
Reprezentacyjny gmach szkoły sztuk pięknych, która zostanie przekształcona w 1800 roku w Akademię Sztuk Pięknych imienia Jana Matejki. Wznoszony, w latach 1877- 1879, budynek, według projektu Macieja Moraczewskiego, otrzymał formy neorenesansowe, nawiązując do renesansu wiedeńskiego berlińskiego i włoskiego cinquecenta. To tu w pracowni na drugim Pietrze, mistrz Matejko malował słynną Bitwę pod Racławicami.
Znajdujemy się w najbardziej charakterystycznym miejscu tego traktu. Z jednej strony widzimy budowlę obronną, czyli Barbakan, a z drugiej – plac imienia Jana Matejki.
Barbakan powstał w latach 1498-1499 z fundacji króla Jana Olbrachta, jako dodatkowe zabezpieczenie przed ewentualnym najazdem wojsk turecko- wołoskich. Był najmocniejszym elementem rozbudowywanych przez wieki fortyfikacji miasta Krakowa. W Kodeksie Baltazara Behema zachowała się informacja, że kamień węgielny pod jego budowę położył sam król polski Jan Olbracht. O jego zaangażowaniu niech świadczy także fakt, że król osobiście interesował się postępującymi pracami, a i pieniędzy nie szczędził. Pośpiech w realizacji zamierzenia był wskazany, gdyż rosło w tym okresie zagrożenie dla państwa polskiego ze strony Wołochów, Tatarów i Turków. W swych grabieżczych wyprawach sięgali oni aż do granic Małopolski. Barbakan jest niezwykłym zabytkiem architektury obronnej. Został zbudowany na planie niepełnego koła, w proporcji 6/10 i pierwotnie był połączony z Bramą Floriańską specjalną szyją. Jego średnica wewnątrz murów wyniosła 24,4 m, zaś po ich stronie zewnętrznej było to już ponad 30 m. Kiedyś otaczała go półkolista fosa o szerokości 26 m i głębokości dochodzącej do 6 m. Z czasem, w wyniku rozbudowy miasta, została ona zasypana. Podziemną część obiektu stanowił sklepiony chodnik. Prowadził on do specjalnych furt, które pozwalały członkom załogi, poprzez wodę fosy, wydostawać się z fortecy. Chodnik ten nie obiegał całej budowli. Składał się z dwóch odcinków. Długość zachodniego przekraczała 10,5 m, zaś wschodniego – 12,5 m. Ściany Barbakanu postawiono niezwykle solidnie i z dużą znajomością sztuki budownictwa. W myśl jej zasad do dawnego poziomu wody w fosie wykonane były one z kamieni wapiennych. Połączono je ze sobą wapienną zaprawą murarską. Cała budowla powyżej poziomu wody została wykonana z dobrze wypalonej cegły. Mury na całej wysokości były odporne na ogień artyleryjski. Ich grubość wahała się od ponad 3 m do ok. 45 cm. Stanowiły solidną osłonę dla członków załogi broniącej się fortecy.
Barbakan miał cztery kondygnacje strzelnic rozmieszczonych w szachownicę. Były one przystosowane do użycia ręcznej broni palnej. Ich liczba zamykała się w 130. Gęstość rozmieszczenia strzelnic zapewniała pełne pokrycie ogniem terenu przedpola. Od 1566 roku naczelnym zadaniem Barbakanu stała się obrona dostępu do Arsenału Miejskiego (został on wzniesiony w latach 1565–1566 przez architekta miejskiego Gabriela Słońskiego). Budowlę wieńczyły machikuły, czyli wysunięte przed lico ganki z otworami w podłodze, przez które wylewano na nieprzyjaciela stopiony ołów, wrzący olej i miotano pociski. Koroną machikuł było siedem wieżyczek obserwacyjnych, na przemian okrągłych i ośmiobocznych, do których można było się dostać tylko przy użyciu drabin.
W Barbakanie znajdowała się jedna z głównych bram miasta, zwrócona w stronę Kleparza i ułożona na zachód względem przejazdu przez Bramę Floriańską o kąt ok. 30 stopni. Kiedyś biegł od niej nad fosą most, częściowo zwodzony, wsparty na kamienno -ceglanych filarach.
Barbakan był położony przy tzw. Drodze Królewskiej. Biegła ona od Kolegiaty św. Floriana, przez Barbakan, Bramę Floriańską, ulicę Floriańską, Rynkiem Głównym koło kościoła Mariackiego, ulicami Grodzką, Senacką, Kanoniczą, aż na Wawel. Tędy ciągnęły pochody koronacyjne i kondukty pogrzebowe monarchów polskich, tędy kroczyli ważni dyplomaci europejscy, członkowie rodziny królewskiej. Przez Barbakan wjeżdżali bohaterscy wodzowie, witani przez tłumnie zgromadzoną ludność miasta. Nosił on zaszczytne miano Bramy Chwały (Porta Gloriae) miasta Krakowa. Wkroczenie przez nią monarchy do miasta oznaczało objęcie władzy nad stolicą.
Barbakan był twierdzą prawie nie do zdobycia. Pierwszy poważny egzamin zdał, i to znakomicie, w październiku 1587 roku, kiedy to w batalii o koronę polską pod murami Krakowa stanął arcyksiążę Maksymilian Habsburg. Atak jego wojsk został odparty, a pretendent do tronu polskiego był zmuszony do odstąpienia miasta. Drugie oblężenie Krakowa w czasach nowożytnych miało miejsce w okresie potopu szwedzkiego, w 1655 roku załoga Barbakanu skapitulowała z powodu wyczerpania amunicji i głodu. W 1768 roku, w czasie konfederacji barskiej, Barbakan służył obrońcom w walce z wojskami rosyjskimi.
Początek XIX w. to walka o przetrwanie Barbakanu. W oparciu o dekret cesarza Franciszka II w 1806 roku rozpoczęto likwidację krakowskich murów miejskich. Staraniem architekta, konserwatora i senatora Rzeczpospolitej Krakowskiej Feliksa Radwańskiego w 1817 roku udało się ocalić północny fragment murów, wraz z Barbakanem. Rok ten oznacza punkt zwrotny w dziejach obiektu: z budowli obronnej stał się on zabytkiem sztuki i fortyfikacji. Dziś znajduje się pod opieką Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, jest udostępniony zwiedzającym, którzy mogą zapoznać się w jego wnętrzu z zarysem historycznym rozwoju fortyfikacji krakowskich.
Po drugiej stronie plac Jana Matejki. Był to główny plac targowy, czyli rynek, miasta Florencja, jakie lokował, na niemieckim prawie, król Kazimierz Wielki w roku 1365. Kleparz stanowił noclegownię średniowiecznego Krakowa. W XV wieku rozwinęły się to warsztaty kowali, oraz rynek koński. Od wyklepywania podków przyjęła się nazwa Kleparz.
Na placu znajdują się gmachy Dyrekcji kolei, ASP i Banku Narodowego. Na jego skraju kolegiata pod wezwaniem świętego Floriana.
Więcej o kościele czytaj na:
https://krakow-przewodnik.com.pl/krakowskie-zabytki/kolegiata-sw-floriana/
Dominantą placu jest pomnik Władysława Jagiełły potocznie zwany pomnikiem grunwaldzkim. Wielkie odsłonięcie odbyło się w dniu rocznicy zwycięstwa nad Zakonem Krzyżackim 15 lipca 1910 roku. Zgromadzeni widzowie ujrzeli 24 metrowy posąg, na szczycie którego stanął król Jagiełło, jako głównodowodzący wojsk polskich. U jego podnóży znalazła się dumna postać księcia Witolda z dwoma nagimi mieczami, triumfująca nad umierającym Wielkim Mistrzem Zakonu- Ulrichem von Jugingenem. Po bokach umieszczono polskiego rycerza z giermkiem oraz litewskiego z jeńcem krzyżackim. Na cokole umieszczono herby ziem polskich i litewskich oraz napis: „praojcom na chwalę, braciom na otuchę”. W czasie uroczystości przemawiał zarówno sam Paderewski oraz ówczesny prezydent Krakowa Juliusz Leo. Na zakończenie czterystu osobowy chór odśpiewał premierowo „Rotę” Marii Konopnickiej do muzyki Feliksa Nowowiejskiego.
Basztowa 20.
W południowo – wschodnim narożu placu stał jedyny dwupiętrowy, murowany budynek w tym rejonie. Był to Hotel Centralny. Jednak, kiedy plac Matejki zyskiwał swą reprezentacyjną funkcję, budynek hotelu ogrodzony siatkowym płotem szpecił to miejsce. W 1912 roku podjęto decyzje o jego wyburzeniu i postawieniu w tym miejscu stylowego Palace Hotel Bristol. Mimo rozpisanego konkursu, na który przedstawiono aż 36 projektów, zamierzenie to, choć cieszące się wielkim powodzeniem, nigdy nie zostało zrealizowane. Zamiast tego w latach 1921- 1925 stanął gmach Banku Polskiego, zrealizowany według projektu Teodora Hoffmana. Na fasadzie budynku umieszczono alegorie przemysłu i handlu dłuta Karola Hukana, a od strony zachodniej, czyli od placu Stanisław Popławski umieścił przedstawienia byków.
Basztowa 22.
Okazały gmach użyteczności publicznej obecnie mieści Małopolski Urząd Wojewódzki w Krakowie. Budynek ten wzniesiony został według projektu Józefa Sarego i Alfreda Broniewskiego w latach 1898-1900 na potrzeby CK Starostwa Krakowskiego. Wówczas w narożach posiadał neorenesansowe wieżyczki, które zastąpiono kolejną kondygnacją w czasie nadbudowy w 1930 roku. Monumentalny, nawiązujący do klasycyzmu budynek jest największym gmachem w rejonie całego obrzeża Plant.
Basztowa 23.
Trzypiętrowa kamienica, o charakterze czynszowym zaprojektowana przez Sławomira Odrzywolskiego wraz z Władysławem Kaczmarskim.
Basztowa 24.
Trzypiętrowa kamienica, o charakterze czynszowym zaprojektowana przez Sławomira Odrzywolskiego wraz z Władysławem Kaczmarskim. Obecnie pełni rolę hotelu.
Basztowa 25. Hotel Polonia.
W 1909 roku u zbiegu ulicy Basztowej i Pawiej otwarto hotel o dość ekskluzywnej nazwie „Belvedere”. Okazały gmach, który przez dziesięciolecia był największym tego typu miejscem w Krakowie, zaprojektował Sławomir Odrzywolski już w 1887 roku. Fasadę wieńczyła wieżyczka na kształt belwederu. Wówczas była to zwykła kamienica czynszowa. Mieszkał w niej, wśród wielu innych, krakowski architekt Jan Zawiejski. Od 1909 roku kamienice przekształcono w hotel, a właścicielami byli Sabina i Bernard Rosenstockowie. W 1917 roku gmach zakupił, przedsiębiorca żydowskiego pochodzenia niejaki Aleksander Ritterman, który był również właścicielem hotelu Francuskiego. Wraz z nowym właścicielem zmieniła się nazwa i zainicjowano powstanie Hotelu „Polonia”. Wówczas dobudowano skrzydło od ulicy Pawiej. Był największym tego typu obiektem w mieście, ale trzecim co do ważności i renomy. Nigdy nie zbliżył się do Grandu lub Francuskiego.
W czasie II wojny światowej budynek został oddany niemieckim oficerom, zaś w latach 1946- 1948 stał się punktem zbornym i schronieniem dla repatriantów ze wschodu. W 1950 roku, hotel odebrano właścicielom – rodzinie Krzysztoforskim i przekazano nowemu przedsiębiorcy „Dyrekcji Hoteli Miejskich”. Czas wojny i kilka lat po wojnie zdewastowały budynek. W czasie dwudziestolecia w hotelu było ponad 2 tysiące miejsc, zaś w roku 1950 zaledwie 730.
W tym miejscu musimy nadmienić o filmie „Konsul” w reżyserii Mirosława Borka, ze znakomitą rolą Piotra Fronczewskiego. W filmie główny bohater jest oszustem i wciela się w rolę fałszywego konsula. Historia ta działa się naprawdę, a swój początek miała w krakowskim hotelu Polonia. Otóż, niejaki Czesław Śliwa umiejący mówić z niemiecki akcentem, ubierający się na niemiecką modłę założył w kwietniu, 1969 roku, we wrocławskim hotelu „Monopol” austriacki, fałszywy, konsulat, który działał przez miesiąc. Czesław Śliwa, swych sił najpierw próbował w Krakowie, w tutejszym hotelu. Przedstawiając się jako doktor Jacek Ben Siberstein nawiązał odpowiednie kontakty i jako rzekomy, przyszły konsul Republiki Austrii próbował zorganizować placówkę dyplomatyczną w Krakowie. W pewnym momencie jego działań, nawet planowano likwidację jednej ze szkół chcąc ją przeznaczyć na siedzibę Śliwy. Jednak okoliczności i opieszałość urzędników spowodowały, że nasz oszust zniknął z Krakowa i pojechał do stolicy Dolnego Śląska.
Tym kryminalnym akcentem kończyny wędrówkę po ulicy okalającej jeden z najsłynniejszych parków w Europie – Krakowskie Planty.